Król Drzew

Król Drzew

Od źródła na dnie, co pnie tak ku górze

 filarów korzeni zbiory splecione

 postępem czasu poważnie zranione 

z ziemi wyrosło naprzeciw wichurze 

Znów rozpościeram mój kaptur zielony 

masywny, lecz zwiewnie wiatrem muskany 

słonecznym promieniem tak pozłacany

 zgrabnie wiosennym listowiem zdobiony

 Jakże ma niemoc i ten smak goryczy 

składają wieniec nad losem życia 

tym, który każdej istoty się tyczy 

 Lecz, nagle cisza jako znak zdobycia 

kurtynę spuszcza nad wyblakłą ziemię

upadł ostatni król drzew do zabicia

Dziecko bratnich dusz

Stworzone z ciepła wspólnego nieba

Zapisane lekkim uśmiechem serca

Gdy wokół wciąż koncert burzy rozbrzmiewa

W blasku tańczącego księżyca

Zamieniam łzy na wspomnienia

Zarumienionym głosem budzę życie

Niedoścignione zakamarki snów

To czas na nowy uśmiech

W rzece szerokiej kawałków czystego bzu

Teraz już wszystko milknie

Zostaję tylko ja, moje Plany

A liście dawno puszczone na wiatr

Powrócą obłokiem uczuć nieprzerwanym

Powiew nowego nurtu

Moi drodzy ,przez spory okres czasu moją wenę twórczą pochłaniały inne wielkie projekty.Teraz wracam do was z nowymi siłami.Do końca tygodnia napiszę coś dla was.Co będzie skutkowało ,częstszymi powrotem do regularnych wpisów. Poza poezją prosiliście mnie o posty ,w których opisałbym z własnego punktu widzenia tematy was interesujące.Tak więc wysyłajcie na email swoje propozycje. 

Trzymajcie się :)

Twoja ścieżka

Dzisiaj chcę podzielić się z wami ,czymś wyjątkowo cennym dla mnie.

Utwór będący wyrazem serca i umysłu.

Czasem ludzie nikną w mroku dnia
Jak odnaleźć miejsce w świecie
który nie był nigdy nasz
Czy chwycisz zamgloną dłoń
odejdziesz
Czy samotnie spróbujesz do celu dojść
gubiąc tak wiele
szytych aksamitem życia rozterek

R) Codzienności gra
w nieprzerwanym spektaklu marzyciela
wielka rola twa
niezmiennie improwizacyjna
z każdym nowym dniem
Gdy gwiazda wskazuje do serca drogę
ciągle rozpostarte ręce masz
pod srebrzystym nieboskłonem

Widząc wciąż przez sobą mglistą biel
nieraz jest nie łatwo zrobić ten
największy krok
zanurzyć swe myśli wśród przeszłości chwil
Odnaleźć więcej niż tylko strach
Co trzymał nas w obłoku swym
Zachować wspomnienia wciąż żywe
By gdy znów spadnie deszcz
wszystko było możliwe

Choć bym ściągnął tajemnicy płaszcz
i z księgi znów czytając słowa
Nie bój się być sobą ,spróbuj jeszcze raz
Pozwolił zacząć od nowa
to wiemy że
nadejdzie niedługo ten czas
gdy odetchniemy szczęśliwie
i zbiorę twoją jedną łzę
by pamięć przetrwała zmian lawinę.

"By upływający czas nie zatarł więzów ,które złączyły nasze dusze"

Z wyrazem ,Dla Agnieszki

wrzesień ,2012

Zasłużone Dobranoc

Dobranoc Artystko

Z zamiarem mym dziś ,przychodzę do Ciebie ,

by spojrzeć w twe oczy przez nocne światełek promienie.

I tak po drodze przekraczam niebieskich kręgów wstęgi  ,

a każdy i w fiolet bogaty ,choć kolor ten blednie.

Ty śpisz już ,sen dba o twe ukojenie.

Lecz rzeka myśli szeroka ,wciąż płynie przed siebie 

i gdzieś ukradkiem umyka przed początkiem świtu ,

przed tym co rozegra serce z aksamitu.

Jedna odważna Autorka zdecydowała się na pozostawienie swojego śladu w postaci wiersza.Zachęcam do przeczytania.

Absurdu Życia